Biliyor musun?
Her insanın bir köşede ve pusuda bekleyen bir karanlık odası vardır.
Yakıcı, kırıcı, narsis im bugün natamam, kalbim, bedenim.
Bugün bu acı veren bazen gaflete sürükleyen o duyguları bastırmaya çalıştım ama ne fayda.
Acaba nereye kadar sürebilir bu lanet, aksi halim ve mutsuzluğum düşünmüyor değilim.
Bugün kâğıttan gemiler bıraktım uçsuz bucaksız bir akarsuya ve hayallerim gibi yarı yolda kaldılar masum çocuklar gibi boynum büküldü.
İnsan bu saydıklarımı yokmuş yâda olmamış gibi davranarak nereye kadar yaşayabilir
Peki…
Hayat ne kadar zorlar insanı neden bu kadar acımasızdır, neden bu kadar ağırdır, neden bir dert muskası olup boyna asılır hayat, hiç mi koşamaz birisi yâda birileri istekleri tutkuları ardından elinde uçurtması olan bir çocuk gibi nedenlerini.
Fark ettim ki birkaç metre karelik hayatım varmış neden girdiğim nasıl girdiğim hakkında inan hiç fikrim yok ilk girerken kocaman yüreğin var özgürlüğün çok yakın demişlerdi, sonra yavaş yavaş bu düşlerimde yok oldu.
Biliyor musun?
Hayat penceremden her baktığımda yaşam biraz daha siyah beyaz seçilemez durumda büyümek bu mu? Yâda adına olgunluk dediğimiz zamanla yenilgileri, zorlukları ve o neşter yarası gibi benliğimizde taşıdığımız yaşananların izi zamanla ince sızı olup ebediyete taşıdığımız yalan mı?
O anlatılan hayatı hiç bulamadım, insan sadece o bilmediğimiz hayat penceresinin sunduğundan başka bir şey yaşayamıyor,
Şimdi karanlık odadan çıkamıyorum.
Biliyor musun?
Hayat pencerem açılmıyor artık bir köşede yalnızlığım bir köşede benliğim bir köşede pusuya düşen hayallerim ve tam karşımda hayat pencerem.
0 yorum:
Yorum Gönder