Aşk Bir İhtilâldir

Söyleyebildiklerimden daha fazlasını anla.
Anlatılmamış sükûnet… Her gün dün gibi.
Mağlup oldum sen çıkmazında vefasız bir aşka. Şimdi günahlarda adaklarım. Kavuşmanın hükmünü bağlayan ayrılıklardır. Sana gelemeden kendimden eksildim. Kabul ettim.

Hayatı kendi renklerimle süsledim…
Sen de orada kal diyor şeytan.
Bitmesin diye bitmiş olan…
Sevda üstüne nefs ne söylemişlerse yalandır.
Her yüreğin içinde bir aşk saklı…
Bilirsin ya en son yürek ölür ve aşk yüreğe emanettir.
Kıyamette AŞKI yürekten soracaklar.
Ve... Bilirim; Aşk Bir İhtilâldir…

 

 

 

 

Sahi Nedir Sevmek…

Kimi sevdadan yanar kiminin yanacak kadar ateşi bile yoktur.
Su da sarhoş, rüzgâr da sarhoş, toprak da sarhoş, ateş de sarhoş!
Yüreğin mumunu bırak, yana dursun.
Sahi sevmek… Mumdan Kanatlarla Ateşe Uçmak mı?...

Uzun Bir Hikaye

Zihnimde var ettiklerim, deneyimlendiklerim, bazen has bel kader yaklaştıklarım.

Savaştıklarım, yok olmaya mahkûm bıraktıklarım.

Neşe ile karşıladıklarım gözyaşlarımla uğurladıklarım.

Can diye sarıldıklarım Ca(N) kırıklarıyla kaldıklarım.

Uzun bir hikâye...

Bilmediğim, görmediğim yapamadıklarım.

Düşlediklerim hayata tutunduramadıklarım.

Neşem kederim...

Kendi nefsimde var edip bir köşede sakladıklarım.

Hikâyem de rastladıklarım paragraf arasına sakladıklarım.

Uzun bir hikâye...

Sessizliğin Gölgesi

Kimi zaman önümdeki yol sürekli değişmekteyken hayatın bir birini izleyen düşüncelerin bir yansıması gibi yalın bir çizim atölyesi... Ne resmedersen zihnine onların birer yaşanması gibi…

Deneyimlerin sözcüklerle ardı ardına sıralanışı...
He sabah kendim için bir yol çizsem diyorum. Hata yapmaktan, kendim olmaktan korkmasam diyorum. Kendi özümde,kendi zihnimde var olup var olan boşlukları doldurmadan umarsızca yaşamak istiyorum başkalarına ait o teorileri, varsayımları kendi hayatımda ki boşluklara koymadan.

Bu aralara keyfim pek yerinde değil…

Kendimi bir izdihamda hissediyorum, kendimle ilgili yüzlerce cevapsız sorular ve sorgular izdihamı. Ben bende olmayan neyi kendime verebilirim ki olanlarım ne nelerim eksik bunları da bilmiyorum. Oysa bazen bunların hiç önemi kalmıyor sadece yaşam telaşının içinde sonsuz bir kaosun içinde kaybolmuş oluyorum kendimi bulduğumda, bana bahşedilenler bir ödül mü ceza mı?

Neyin nelerin sonsuza kadar bir anlamı var ki?...

Korkularımı yaratan, gerçekleri ne kadar gerçek geçmişte ki deneyimle diklerimle yarını var eden ben değil miyim? Ben ancak zihnimde ve yüreğimde var edebildiğim kadarım sanırım. Bazen her şey tamam kimi zaman her şey olabildiğince yarım.

Akıl çıkmazında bir kısır döngü....

Var olduğunu bildiklerimi inkar etsem bir şeyler değişir mi ya da olmayanları kendimde var etsem başka bir yere varabilir miyim? Kendimi var etmek istiyorum yeniden sil baştan var edebilir miyim?

Her ummadığım vakitte karşımda duruyor zihnimde ki düşüncelerimin deneyimlerimin gölgesi.

 

 

Sevdan Dokunduğu Her Yeri Kanatır

Belkide gözlerimim son şafağı…

Sevdanın hançeri yüreğimde bilenen izleri var.

Artık gün yüzü göstermediğim sana biriktirdiklerimin şafak vakti…

Sevdan dokunduğu her yeri kanatır…

İki Ayrı Beden...

 

İki ayrı yalnızlık… İki ayrı düşünce… İki ayrı rüzgâr…

İki ayrı mevsim... İki ayrı yaşam… İki ayrı ruh…

İki ayrı rüya... İki ayrı öykü… İki ayrı aşk…

Bir olup aynı hayata yazılır.

Ben Bendeki Seni Anlatamam

Nice zamandır yazmak istediklerim var sana.

Uzun bir gecenin şafağında sana kavuşmanın derdindeyim.

Sessiz soluksuz gelip sessizce anlatmak istediklerim var.

Hasretin düştü yine sol yanıma…

Göz bedeni görür, Gönül ise gönül’ü,

Aşkı nereye ve ne nasıl yazabilirsin?

Hangi kalemin mürekkebi dayanır?

Yüreğindeki hangi hissi aşk’a sakladın?

Hangi duyguyla yüreğini akladın?

Ben anlatamazken sana bende ki seni, sen bendeki seni nasıl anladın?

Bu Kentin Sokakları

Sevda demini salınca gönül sokaklarına…

Bu kentin ardında çalan sana dair türküler

Ve ben sen olur düşerim yollara

Ne mavi gökyüzü ne de temenniler avutur beni

 

Yine de her sokak başında arar gözlerim seni…

Günah Keçisi

Biz mi bir şeyler bekliyoruz hayattan? Yoksa hayat mı bizden bir şeyler bekliyor?

Egomuz, benliğimiz bedenimizden ayırdıklarımız ebedimi gerçekten, yoksa zihnimizin uçsuz bucaksız denizinde hırsımızı, öfkemizi, beklentilerimizi, acılarımızı, mutluluğumuzu biz mi var ediyoruz bize ait denizin en bengi yerinde.
Hayat için gerekenleri biz sıralıyoruz değil mi? Ardı ardına, sonra olmazlarımız oluyor ve duygusal depremlere uğrayıp, egomuzla düello yapar hale geliyoruz…

Sanırım biz insanlar kendi ID’lerimizi kendimiz kodluyoruz sonra hayatla inatlaşarak muzaffer bir zafer bekliyoruz. Ve sonra kaybedince savaşta yaralıların yaralarını sarmaya çalışıyoruz, bu arada kendimizden bir parçayı daha kaybettiklerimizin listesine alıyoruz…

Neden hayatla müzakere yapıp var olanı yaşamak için çabalamıyoruz…

Kayıplardan önce insanın birçok nedenlere cevapları hazırken, yitirdiklerinin listesi kabardıkça cevapların yerini sorular almaya başlar.

Beklentiler eğer ki sonunda mutluluğa ulaşmazsa…

“Yaşananların ne anlamı var” sorusu ilk oluşan sorudur zihnimizde.

Yaşananlarla beraber bu sorular uzar gider tıpkı ardımızda bıraktığımız beklentiler gibi.

Ve en sonunda o sorulardan oluşan iç dünyamızın prensi yada prensesi oluruz. Elimizdeki o sihirli değneği birilerine değdirerek “Günah Keçisi ”ilan ederiz…

AŞK

Sende Kendimi Buldum
Sakın korkma!

Aşkın duyguların ve tüm yaşanmışlıklarının en iyi şahididir yürek,  Göğüs kafesime yaslanıp yorulan yüreğimi seyrediyorum. Kalplerdeki her yaranın bir merhemi vardır…
Aşk  “hep ölüme kadar yazılmış bir hikâye olarak” bilinir.
Hâlbuki ne başlangıcı belidir ne sonu…

Sessiz Hikâye…

Kendimi anlatırken... Bir baktım ki, sayfalar bomboş... Herkese küserim. Bir kelam daha etmem halden anlamayan insanlarla… Ve bir tebessüm daha düşer yüzümden. Eylül yalnızlığı değiyor yüreğime. Nevbahar'dan hazan mevsimine.

Başımızın üstünde, bizim yasalarımızın hiçe sayıldığı bambaşka bir dünya gizli. Bir bilinmeyen içinde yarınımızın kaderi yazılı… Hepimiz, kayıplarımıza dayanabilecek şekilde yaratıldık…

Toprak altında bir yürek, üstü örtülmüş bir hayat…Herkesin bir hikâyesi, bir sevdası vardır ve bir duası hayatta ya hikâyesi, ya sevdası ya da duasının izi bakidir. Herkesin bir kalemi vardır ve birde bomboş sayfaları…

“Hayatım boyunca hikâyemi anlatabileceğim kimseye rastlamadım, hiç kimseye…”
Karanlık zifiri karanlık bir gece bütün suç ben de gece olsaydım keşke... 
Bambaşka düşlere, yüreklere sahip nefslerin yolları bir anda, hiç beklenmedik hikâye ile kesişir. Hayata dair tüm bu duyguları bir daha tadabileceğini hayal bile edemeyen nefs için her şey yolundadır. Ta ki… Yarının sırlarıyla dolu hayat verdiklerini geri isteyene kadar...
Uzar gider bu hikâye….

Seviyorum Seni...

 

Gülmek için yaratılmış… Gamzelerin cellât bu yüreğe…

Talan edilmiş bir halde aşka dair tüm bildiklerim

İster isyan de… İster feryat…

SEVİYORUM SENİ

Oksitli Cinayetler…

 

Hayatı bu kadar karmaşık hale getirenin bizler miyiz? Akıldakilerle hayat arasındaki ilişki var mı sence. Hayat öykümüzü biz mi yazıyoruz yoksa hayat anlatıyor biz yazıyor muyuz?

Öykümüzün ardında hayat bulamadan yok olmaya mahkûm ettiklerimizi neden arıyoruz... Acaba bugüne kadar ardımızda bıraktığımız cinayetlerin zanlısı kim, O olabilme ihtimalini hiç doğmadan ölüme mahkûm bırakmış olan bizler mi?
Her aklımızdakinin ardında bizleri bekleyen farklı kaderler mi var. Bu düşüncelerin içinde yüzmekteyken, dile gelmeyen bir duygu olan yaşadıklarımızın…

     Adına  “Hayat” etiketini koyuvermek en kolayı mı? Yoksa…