Meddah Anlatıyor Sen Dinliyorsun

Her yüreğin bir hikâyesi vardır...
Seni hikâyeme, yaşadığım hikâyelere davet ediyor; yüreğim, nefsim ve zihnimle tanışmanı istiyorum. Gel hadi, hikâyelerimi öğren...
Bazen hayat o güne kadar sunduklarını kumsala vuran dalgalar gibi elimden aldı. Hikâyemi kaybetmenin ıstırabı, akıntıya kapılmış sürüklenmiştim... Bir an durup geçmişime baktım ve orada herşeyi gördüm, ama ben yoktum.

Seyyah olmuş ruhum serzenişi bitmiyor yüreğimin. Adını koyamadığım bir zamanenin aciz yolcusu, isyana varan kelamın tek sahibiyim âleme yolcu âdemoğluna bir meddahım her yanım har…

 Eşiklerim bir bir yıkılıyor sükût sırrını saklıyor yaşamda. 
Hüzünlü bir takvimle geçiyor vakit, umutla çevrili bedenim ama değişmiyor mevsimler ve hep aynı teselliyi aynı ağıtı söylüyor yüreğim hakikatten“ yüreğimdeki, zihnimdekiler neyin izdüşümleri ...”

Tüm örselenmişliğine inat son çırpınışıdır yüreğimin bana söylediği. Bin defa söyler: Beni dinle Milyon defa: Asla vazgeçme. Son kez atacağını bilse bile: hikâyeni yaşamaya devam et.

İnsanoğlunun var oluşundan bu yana hikâyesi her daim var olmuştur. Her insan bir masala ihtiyaç duymuş, ancak kimisi okumuş kimisi yazmış, kimisi de hikâyesinin ne olduğunu dahi bilemeden yaşamış gitmiştir. Kimi de hikâyesini yaşamasına rağmen bir türlü bunu sonsuza dek sürdürememiş, bir şekilde masal bitmiş ve sonunda yalnız kalmıştır. Aslında her hikâye bitmeye mahkûmdur. Çünkü hikâyeler sonsuzluğu sevmez. Hikâyeler nihayetinde zamana yenilir ve biter. Yerini ya bir başka Nefsin hikâyesine bırakır ya da geride bir iz dahi bırakmadan her şeyini alıp gider ve bir daha uğramamak üzere çıkar hayatımızdan… "Her Hikâye Yalnızlıktır"

Hikâyemin bittiği ve hikâyemin başladığı yerdeyim.
Üşüyorum.
Hayata yüz çevirmiş birer; Meddahız.

Gerisi hiçlik, gerisi yokluk…