Gerçek Dediğimiz Nedir?

İlk defa yaşadıklarımız mı? Zihnimizde olanlar mı? Yâda bizlere öğretilen mi?

Gerçeklere ne kadar yaklaşabiliyoruz. İçimizde zihnimizde var ettiklerimiz nedir peki. Düş mü gerçek mi temenni mi sence hangisi bugüne kadar yaşadığın gerçekler neler, yalnız olduğu zaman insan gerçeklerini buluyor belki de farkında olmadan…

Gerçeklerimiz algısal kabullenişler mi? Duygusal medcezirler mi

Gerçeklerimizin tüm sorunu tarif edemediklerimiz, adını koyamadığımız çıkmazlarımız yada varsayımlarımız mı yada başkalarının bize sunduklarından mı ibaret.

Biz mi gerçekleri yaratıyoruz yoksa gerçekler mi bizi var ediyor.

Hep bir bilinmez muazzam öykü Gerçeklerimiz.

Peki, senin gerçeklerin ne…

AşK

Sen… Ben… başkaları kısaca hepimiz.

Hayat denkleminin somut ve yalın haliyiz biz…

Güzelliklere, sevdaya gülen acılara üzülen.

Gözyaşlarımız bile bir nedene muhtaç farkında mısın?…

Ya bizim aşkımız hangi nedenlerin sonucu…

Benim mi senin mi yoksa bizden gizlenen mutlak nedenlerin mi?

Aşkın bizden tek beklentisi sanırım ebediyete kadar saklanmak yüreklerde.

Ya bizlerin beklentisi…

Aşkı tam anlamıyla anlamıyoruz.

Aklın almakta zorlandığı bu duyguları iki kelime arasına sığdırıyoruz…

Başlarken merhaba… Giderken sessiz bir elveda.

İnsanlara verilen en kutsal duygulardan biri olan aşkı…

Biz alışkanlık olarak yaşıyoruz.

Sanki içimizde aşk olmadan tek başımıza bir anlamımız kalırmış gibi…

Oysa…

Zaman olgusu olmayan tek duygu AşK tır AşK her yerde AşK tır.
Yalnızlıktan yakınmazdı insan AşK olmasaydı.

AşK olmasa içinde ki boşluk dolmazdı.

AşK olmasa insanda olmazdı…        

Sen & Son bahar

 

Soluk alsam duyulacak bir sessizliğin hükmünde sokakta berduş bir halde yürüyorum bir son bahar akşamı ayaklarım altında ezilen yaprakların nidaları bölüyor sükûnetteki geceyi nerdeyse sokak lambalarının mesaisi bitecek yürüdüğüm caddelerde kör ışık altında aradığım sen ellerim cebimde dilimde sensiz bir türkü.

Üşüyorum sensizlikten…

Çocuk…

Yol geçmeyen dağların ardında dedemin tabiri ile Allah’ın bile unuttuğu bir mezranın sessizliğinde birkaç asırlık hikâyenin son cümleleriydik biz.  Bir avuç dolusu çocuk, daha çocuktuk tellerden düzmece arabalarımız vardı yarınımız gibi ellerimize iliştirilen. Hiç olmazlarımız yoktu çünkü olurlarımızı bilmeden de olsa razı olmuştuk daha çocuktuk…

Sitemli bir o kadar derme çatma dünyamız vardı her an her vakit yıkılabilirdi üstümüze o bir avuç çocuğun dünyasıydık biz. Biz bizdik korkularımız yoktu sonu olmayan kaygılarımız yoktu bir şişe gazoz dünyalara bedeldi bir yudum gazoz içer gözlerimizi kapatır düşlerdik kocaman hallerimizi ibo öğretmen olurdu, Ayşe hemşire, Mehmet hâkim bir bir büyütürdük düşlerimizde kendimizi biz daha çocuktuk.

Uzak bir mezranın uzaktan çocuklarıydık biz, gazoz ne kadar yakındıysa bize hayallerimiz bir o kadar uzak düştü sanki büyüdükçe. Yavaşça büyüyorduk mezrada kendimizce usulca büyü sekte biz daha çocuktuk.

Evvel zamanda salçalı ekmek kokardı, ellerimiz geceleri yıldızları sayardık, mezranın yanında yaprak yarıştırırdık akan suda, bazen Nazif'e teyzenin evini saran koca duvarına işerdik. Şimdi ellerimiz hayatının o acımasız gerçekleri kokuyor, yıldızlar yerine acılarımızı sayıyoruz, yaprakların yerini yaralar ve gözyaşlarımız aldı, işediğimiz duvarı etrafımıza örüleceğini kimse söylemedi ki bize biz daha çocuktuk.

Oysa Şimdi…

Bir gazoz değil onlarca, yüzlerce alabiliriz ama mutlu değiliz. 

    Sanırım bizi mutlu eden gazozu içen çocuk değiliz.

Simyacı

 

Aldanmak…
Sindirilmemiş duygulara sessizce sığınmak.
Saklanmak…
Kendi içindekilerden, haykıramadıklarından… Usulca uzaklaşmak.
Yaşamak…
Sebepleri, nedenleri aramamak çok aciz kalındığında başka hayatlara karışmak…
Düşlemek…
Acıları… Yalanlamak yadsımak.
Mutluluk…
Ve…  Yaşadığını sanarak.