Anlatamadıklarım…

Yukarıdaki noktalamalar uzar gider  anlatamadıktan sonra.

 Bir meçhulün yolcusu olursun. Farkında bile olmadan sebepler seni usulca ardından sürükler ya bir nedenin vardır ardından kan revan koştuğun ya da bir bilinmezin arkasından peydah olursun ve bir bakarsın arkana, ardını bile görmediğin keşkelerin dizilmiştir.

Hep nergis çalardım ama nedenim vardı küçüklüğüm benliğim gibi çorak topraklarda büyümüştü. Viran bir şehrin darmadağın bir sokağın çocuğuyduk biz, ne nergisimiz vardı ne de bir resmimiz, usulca yaşardık nedensiz plansız sebeplere ihtiyacımız yoktu bir tek bir yırtık uçurmam vardı her bahar birkaç parça bant bulur uçurmaya çalışırdım ama oda benim gibi soluksuz kalırdı yarı yolda.

 Her bahar başka sokaklara gider nergis çalardım kimse görmeden evimizin tek göz penceresinde yaşadığım küçük dünyama inat. Her bayramdan bir vakit önce bir lastik pabuç hayalimiz vardı biliyor musun o da siyahtı, ha birde anamın yeniden yamaladığı birkaç üst baş olurdu o yamalar üstünde nazar boncuğu gibi dururdu.

Şimdi ruhuma ağır geliyor en hafif yük bile oysaki çocukluğum daha bir sert ve ağırdı heybetli bir adam gibi yüklenebiliyordum o katıksız halimle. Kim bilir belki de yüreğim, bedenim yorgun değildi yada daha gözü karaydım peki şimdi beni, bizi korkutan ne
  Sevmek mi?
     Hayat mı?  
       Yarının endişesi mi?
Kendimi sorguladığımda neden hep ağır yaralarımın kabuğu yeniden kalkıyor, neden ben ve yaralarımı ayıramıyorum ikisini birbirinden ayırmak bu kadar zor mu?

 Bilmiyorum sanırım hala bir hiçim kendimi bile tanımıyorum düşe kalka öğrendiklerim mi yetersiz yoksa yaşam mı? Anlamsız sebepsiz…

 Bende bilmiyorum yırtık uçurtmam gibi soluksuz kalıyorum.