Siyahın Matemi Beyazın Umudu

Hayatında anlam arayan başka düşleri misafir olur bazen.

Çaresiz kalmalar yeni keşiflere yelken açtırır kimi zaman.

Yarın bazen insanı cinayetlere zorlar birer birer öldürür hatıralarını…

Tuzaklar kurar bazen hayat insana…

Duygular çözülemedikçe yaşamın o ağır perdesi kapatır hep mutluluğun ışığını. Herkesin bir inandığı masalı vardır, en azından kendini inandırdığı, sonsuz gerçekliğin tam ortasında ne bilinen var nede bilinmeyen zamansız, mekânsız, başlangıçsız ne varsa hayat renklendiriyor sessizce.

Ve her seferinde rastlarsın beyazın yarına dair düşlerine siyahın sessiz matemine…

Yaşam

 

Hadi bu sorulara dürüstçe ve kendin olarak cevap ver…

Hayat yaşadığın kadar mı sahicidir?

Sürekli belki yarınla mı geçer hayat?

Bir gün olur belki ne dersinle mi biter her cümle?

Hep düşlenenler mi fazladır yoksa yaşadıklarımız mı eksiktir…

Herkesin bir öyküsü vardır ya öyküsüz kalırsa insan?

Sadece inanmak istiyoruz bir tek kendimizin yarım kalmadığına?

Çocukluğumuzda kaybettiğimiz gamzelerimizin nerede olduğunu biliyor musun?

En nihayetinde ruhumun derinliğinde teslim olduğum yok oluşlara?

İçimizdekilerin yavaşça yıkılışı izliyoruz nidalarımızı yutarak gözyaşlarımıza teslim olarak…

 Beni, bizi kaybetmenin matemi ve sessizliğini içimizdeki yıkılışların sesi ürpertiyor beni ya seni?

Yaşam yitirilmiş bir cümle midir?

Yoksa sadece insanlara sunulan bir var oluş nedeni midir?

Zaman içinde var ettiğin kendini sonra kendi cellâdına dönüştürmek midir?

Senin hala içine akıttıklarından, sakladıklarından bir nefeslik yerin var mı?

Hayat yürekte büyütülen kaderin saçlarını ördüğü senin elinden tutarak yürüdüğün sevdan mı?

Ömür insanın ardında bıraktıkları mıdır?

Düş Ağacı

Sürgünlüğümü asla kabul etmedi yerleşik yürekler…

Duygularımı uluorta hissederek yaşayan biri değilim. Korkarım duygularımı incitmenden; Sevmeyeceğinden, istemeyeceğinden. Ne kadar çok gizleyebilirsem ”duygularımı, sevgimi” o kadar çok güvende hissederim kendimi. Var olan duygularımı sana karşı söylemeden, sevgiye olan ihtiyacımı sana hiç belli etmeden yaşayabilirsem. O zaman uçurumlardan sıyrılıyor benliğim.

Ben içimde her ne varsa düşler ağacına asarım.
Saklarım kendimden dahi bazen.
Çünkü içimdekiler bir kez daha enkaza dönüşürse asla yeniden var edecek gücüm yok.
“Duygular ve düşler, gideceği rota belli, ama nereye varacağı belli olmayan bir seyyahtır. ”
Sığmasını isteseler de sığmaz düşler ağacımdaki duygularım, o bildiğin sayfalara.
Hayat denen sonsuzluk karşısında düşe kalka büyüyen çocuksu yüreğim bir daha düşerse kalkamaz biliyorum.

İşte bu yüzden duygularımı düşler ağacının dalları arasında büyütürüm.

Düşler ve sevgi içinde var ettiğin sürece gerçektir...

“Herkesin içimde kendine ait düşler ağacı vardır, bu ağacın farklılığı ise yürekte var edilip avuçlarda son kalan duyguların ve düşlerin tek tek dallarına asılanlardır... ”

Benim Kentim...

Bir kentte yürüyorum...  Aşina olduğum bir kent... Teker teker yürüyorum sokaklarında... Gözlerime gece düşene değin yürüyorum. Akılımda yer eden herşeye rastlıyorum sokaklarda… Bu sokaklarda öğrendim bedenimin, bir bir acıdığını bu sokaklarda hissettim kanayan yaralarımı.

Benliğime saplanır kınından çekilenler, kanarım yokluğun tam ortasında.

İçimde var ettiğim kente matem düşüyor, hep yaralı, hep bir tarafı eksik sokaklarımın.

Yapayalnız meydanlarım, caddelerim, talan bir halde çıkmazlarım...

Bir tek ben ve düşlerim kentimin içindeyim ve karanlığın içine düşecek yine gözlerim. Ve yeniden mutluluğu bile gölgeleyen, bir yalnızlık bulutu çöküyor kentimin üzerine... Şimdi hep var etmeye çalıştığım iç kentim, denizin en derin yerlerinden daha karanlık.

Biliyor musun şimdi çok güçsüzüm en siyahtan bile güçsüz.,

En sonunda kentimden Uğurlarken düşlerimi artık tutamıyorum göz kapaklarımın ardındaki gözyaşlarımı...