İnsanlar ve Gölgeler

Tabi olduğumuz bir düşünce iklimi bazen bahar nevruzu, bazen zemheri ayazı. Kimi zaman düşünceler bir kaosa kapılıp kıyıya vuran yosunlar gibi… Hayat uçurtmasının ipini sürekli tutmayı “misyon” addetmişiz kendi kendimize..

Aç pencereyi önüne bak…

Dün sabaha karşı kendimle konuştum
Ben hep kendime çıkan bir yokuştum
Yokuşun başında bir düşman vardı
Onu vurmaya gittim kendimle vuruştum

                           ÖZDEMİR ASAF

Hâlbuki seni, beni, onu asıl rahat bırakmayan ”Benliğimizin en bengi yerine ittiğimiz ve her nasılsa yüzleşemediğimiz ama varlığını, kalbimizin ışığını kapatan bir perde gibi hissettiğimiz” gölgelerdir!

Aslında GÖLGE dediğimiz Bizlerle gerçektir! Ve bir ben sahibi olmanın gerçeğidir…

Bazen insan kaybedebileceği hiçbir şey kalmadığı bir noktaya gelmeden, kayba yol açan davranışlarından ya da tercihlerinden vazgeçmeyi göze alamaz. Yaşama bir renk, bir ahenk olsun diye yaşanmış olanlar, bizi kendimizi yok sayacak kadar ARDINDA bırakmaya başladıysa, ”Kalk ve yeniden Başla!” demenin vakti gelmiştir…

Kaybedecek bir şeyiniz kalmadiysa, ya da kaçmakla kaybedecekleriniz göze alinamayacak kadar büyükse, gölgenizle yüzleşmenin de zamanı!