Gözyaşım…

Kadersiz oğlum kadersiz evladım diye başlayan o bilinmez feryatlara büyüdüm.

 Bir zindan hasretinin buğusu hep gözlerimi kapattı feri gitmişti ezelden gözlerimin.

Serseri bir mayının alafranga düşlerin esiri olarak büyüdüm ve büyüttüm hayatının o zamansız açan nergisini içimde.

 Kahramanı olamadım hiç kendi nefsimim, hayatımın, bilmem nelerimin…

 Hep umutlarım hayallerimin peşinde koştum tam eteğinden yakaladım derken meğerse hep yakaladığımı zannettim.

 Cemre düşer gibi yapayalnız, sessiz, derinden ve kimsesiz döktüm hep  o delikanlı gözyaşlarımı.

 Kara kalem mi yazdı kara tahtaya mı yazılmış derken ömrümün yarısında olduğu mu ve kimsesiz ve kanatsız kuş olduğumu öğrendim…

 La mekân bir umut kayığında hasretin karanlığın ortasında yolcu olduğu mu çok geç öğrendim.

 Bir pusuya düşmüştü yarınım, gaybım onları çoktan kaybettiği mi usulca aynada kendi gözlerimde keşfettim.

 Her gözyaşımla içimde ki isyan volkanının bedeni mi har ettiğini öğrendim.

 Boynumun neden bükük sancılarımın neden bu kadar derin olduğunu kendi masalımın hiç olmadığını gözyaşlarımdan öğrendim.

 Meğerse gözyaşlarımda ne sırlar gizliymiş ben çok sonradan öğrendim.

Şimdi ağlayamıyorum biliyor musun, gözyaşımın tükendiğini öğrendim…