Küllerinden Doğmak

Hayat denizinde bir ben olmak… Sırtında yaralar taşımak. Zihinde, benliğindeki kara lekeleri yok etmek. İklimsiz bir mevsime renk vermek… Acıların yok ettiği gamzeleri var etmek. Devrilen dağlarını yeniden var etmek. Yarım kalanları tamamlamak. Güzü bahara çevirmek hazanı tadan gençliğimi haziranla tanıştırmak Işıksız bir yaprak bedenim rüzgâra karışan “Küllerini Aramak" …

Kederli türküleri ninni bilen içimdeki çocuğa düşlerin hikâyesi anlatmak yaralanmış bir ömür varken anlatamadıklarım gök mavisini özlerken yıldızların en uzağında esir düşmüşken ezgilerin Zaman gelip geçerken… Acının o ağır gölgesi üstüne düşmüşken yitirttiklerimin kokusu üstüme sinmişken zemheri ayaza alışmışken umutlara gebe olmak "Küllerinden Doğmak" zor.

Eksilenler tamamlanmaz… Eksilenler dünde kalır, eksilenler çürütür insanı,

 Eksilenlerin hüznü insani büyütür.

Aslında "Küllerinden Doğmak" Araf ta ardındakileri bakmaktır...