Zamanın Bahçesinde Düşler

Eski dilde vuslat, dem şimdi ise zaman ismi değişti ama yaşananlar, birikenler, yarına dair dualar, geçmişteki pay çıkardığımız yanlışlar, doğrular değişmediler. Hep düşlemekle, istemekle, çabalamakla tabi kılındık.

Belki de nefs adını taktığımız bilinmeze aldandık ardına saklandık. Uzun hikâye azizim belkide olamayana inandık. Baki bir bilmecedir hayatın içinde yarın, bilmediğimiz rastlamadıklarımıza rastlamak kaderimizin yollarımızı kesiştirdiği her ne varsa kapımızı aralık bırakıp bazen isteyerek bazen istemeden can konağımıza davet ettiğimiz yarenlerle selamlaşmak ahtı vefa gösterip can kırıklarımız bir yana bırakıp geleni kucaklamak.

Hayatın ne olduğunu bilsen dahi yaşayacaklarımız var, yani göreceksin hayatın, niçin bunları verdiğini anlamaya çalışacaksın. bazen hayat, insanın özünde göremediği, görmediği gerçekleri daha çok açığa vurur…
Mevla’nın dediği gibi…
Her şeyin sırrı “Sabırdır”….
Acıya sabredersin adı”Metanet” olur…
Açlığa sabredersin ad”Oruç” olur….
İnsanlara sabredersin adı “Hoşgörü” olur…
Dileğe sabredersin adı “Dua “olur….
Duygulara sabredersen adı”Gözyaşı”olur…
Özleme sabredersin adı “Hasret olur….
Sevgiye sabredersin adı “Aşk” olur….

İzi kalır ya cümlelerin, cümlesiz kaldım ben! Kelimelerim başıbozuk şimdi. Harflerim darmadağın! Alfabeye sahip olmak yetmiyormuş meğer!
 Yarım kalmış bir hikayenin son cümlesi; Yarım kalan cümlelere rastladığımız bir vakit. Müebbet hayat cümlesinde tutsak kalıp rastladığımız tek kelime “Sabırdır”….