Benim Kentim...

Bir kentte yürüyorum...  Aşina olduğum bir kent... Teker teker yürüyorum sokaklarında... Gözlerime gece düşene değin yürüyorum. Akılımda yer eden herşeye rastlıyorum sokaklarda… Bu sokaklarda öğrendim bedenimin, bir bir acıdığını bu sokaklarda hissettim kanayan yaralarımı.

Benliğime saplanır kınından çekilenler, kanarım yokluğun tam ortasında.

İçimde var ettiğim kente matem düşüyor, hep yaralı, hep bir tarafı eksik sokaklarımın.

Yapayalnız meydanlarım, caddelerim, talan bir halde çıkmazlarım...

Bir tek ben ve düşlerim kentimin içindeyim ve karanlığın içine düşecek yine gözlerim. Ve yeniden mutluluğu bile gölgeleyen, bir yalnızlık bulutu çöküyor kentimin üzerine... Şimdi hep var etmeye çalıştığım iç kentim, denizin en derin yerlerinden daha karanlık.

Biliyor musun şimdi çok güçsüzüm en siyahtan bile güçsüz.,

En sonunda kentimden Uğurlarken düşlerimi artık tutamıyorum göz kapaklarımın ardındaki gözyaşlarımı...