Çocuk…

Yol geçmeyen dağların ardında dedemin tabiri ile Allah’ın bile unuttuğu bir mezranın sessizliğinde birkaç asırlık hikâyenin son cümleleriydik biz.  Bir avuç dolusu çocuk, daha çocuktuk tellerden düzmece arabalarımız vardı yarınımız gibi ellerimize iliştirilen. Hiç olmazlarımız yoktu çünkü olurlarımızı bilmeden de olsa razı olmuştuk daha çocuktuk…

Sitemli bir o kadar derme çatma dünyamız vardı her an her vakit yıkılabilirdi üstümüze o bir avuç çocuğun dünyasıydık biz. Biz bizdik korkularımız yoktu sonu olmayan kaygılarımız yoktu bir şişe gazoz dünyalara bedeldi bir yudum gazoz içer gözlerimizi kapatır düşlerdik kocaman hallerimizi ibo öğretmen olurdu, Ayşe hemşire, Mehmet hâkim bir bir büyütürdük düşlerimizde kendimizi biz daha çocuktuk.

Uzak bir mezranın uzaktan çocuklarıydık biz, gazoz ne kadar yakındıysa bize hayallerimiz bir o kadar uzak düştü sanki büyüdükçe. Yavaşça büyüyorduk mezrada kendimizce usulca büyü sekte biz daha çocuktuk.

Evvel zamanda salçalı ekmek kokardı, ellerimiz geceleri yıldızları sayardık, mezranın yanında yaprak yarıştırırdık akan suda, bazen Nazif'e teyzenin evini saran koca duvarına işerdik. Şimdi ellerimiz hayatının o acımasız gerçekleri kokuyor, yıldızlar yerine acılarımızı sayıyoruz, yaprakların yerini yaralar ve gözyaşlarımız aldı, işediğimiz duvarı etrafımıza örüleceğini kimse söylemedi ki bize biz daha çocuktuk.

Oysa Şimdi…

Bir gazoz değil onlarca, yüzlerce alabiliriz ama mutlu değiliz. 

    Sanırım bizi mutlu eden gazozu içen çocuk değiliz.