Sessizliğin Gölgesi

Kimi zaman önümdeki yol sürekli değişmekteyken hayatın bir birini izleyen düşüncelerin bir yansıması gibi yalın bir çizim atölyesi... Ne resmedersen zihnine onların birer yaşanması gibi…

Deneyimlerin sözcüklerle ardı ardına sıralanışı...
He sabah kendim için bir yol çizsem diyorum. Hata yapmaktan, kendim olmaktan korkmasam diyorum. Kendi özümde,kendi zihnimde var olup var olan boşlukları doldurmadan umarsızca yaşamak istiyorum başkalarına ait o teorileri, varsayımları kendi hayatımda ki boşluklara koymadan.

Bu aralara keyfim pek yerinde değil…

Kendimi bir izdihamda hissediyorum, kendimle ilgili yüzlerce cevapsız sorular ve sorgular izdihamı. Ben bende olmayan neyi kendime verebilirim ki olanlarım ne nelerim eksik bunları da bilmiyorum. Oysa bazen bunların hiç önemi kalmıyor sadece yaşam telaşının içinde sonsuz bir kaosun içinde kaybolmuş oluyorum kendimi bulduğumda, bana bahşedilenler bir ödül mü ceza mı?

Neyin nelerin sonsuza kadar bir anlamı var ki?...

Korkularımı yaratan, gerçekleri ne kadar gerçek geçmişte ki deneyimle diklerimle yarını var eden ben değil miyim? Ben ancak zihnimde ve yüreğimde var edebildiğim kadarım sanırım. Bazen her şey tamam kimi zaman her şey olabildiğince yarım.

Akıl çıkmazında bir kısır döngü....

Var olduğunu bildiklerimi inkar etsem bir şeyler değişir mi ya da olmayanları kendimde var etsem başka bir yere varabilir miyim? Kendimi var etmek istiyorum yeniden sil baştan var edebilir miyim?

Her ummadığım vakitte karşımda duruyor zihnimde ki düşüncelerimin deneyimlerimin gölgesi.