Kendimle Sohbet

 

Tek bir arzu değil ki hayat.

Yaşamım çelişkilerle dolu.

Duygularım eksik… Düşlerim suskun.

Bir şeyi istiyorum derken bir şeyler hep ama hep yarım. Yüreğim hayal kırıklarından yorgun. Güneşle ay gibi nefsim sürekli mekânsız bir halde kimi zaman sahte bir sahnede kimi zaman en dipte; Tanımsız bir halde bulduğum her şeyle kendimi tamamlamaktan sıkıldım artık. Gerçek sandıklarıma ulaşmaya çalışırken uzaklaşıyorum kendimden. Bazen yaşadıklarım önemini yitiriyor her şeyin zamandan uzaklaştığı insana vardığı en bilinmezde buluyorum kendimi.

Daima devinen hep kendine yenilen düşlerimde kayboluyorum…

Yürümeye çalıştığım sayısız yolun hiçlikte bir serüven olduğunu yürüdüğüm yollarda dokunduğum, hissettiğim ve işittiklerimin bendeki yansımalardan ibaret olduğunu keşfediyorum keşfedilmeyenlerden ziyade.

Geçici olanların içinde en nihayet varılması gerekeni görmek…

Bildiğim kısıtlamalar ve duygularım gerçek zaman diliminde kahramanları ölüyor düşlerimin bir tek hikâyeleri kalıyor.

Gerçekliğin o masum bilinen gölgesinde...