Küçük Gemiler Mutluluk Getirir Bazen

Tam ortasındayken kayıpların ellerim yalnızlığın o çorak topraklarını avuç avuç gökyüzüne savururken. Payıma düşeni yaşamaya razı olmuşken, tutamıyorum içimdekileri işte. Nasıl görünüyorum sence.  Biliyor musun hiç umurumda değil. Her yerde ağlayabilirim. İçimdekileri yaşamak mı daha çok acı verir bana yoksa var edileni kabullenerek kendi arzularım düşüncelerim, isteklerimin, beklentilerimin cellâdı olarak son noktalarını kendim koymam mı?...

Uzak bir rotadan dönüş yapan küçük gemileri bekliyorum.

Her insanın bir yanı benim gibi eksik midir? Yoksa her insan tam da benim mi bir yanım eksik kalıyor. Hükmettiğim zannı ile düşüncelerimi sorgulasam dahi sürekli bir şey eksik kalıyor bir tarafta. Tüm eksiklerimin sebebi, yaşamımdan, yarınımdan tek beklentisi olan ben miyim?

Son bulan düşünceler, duygular acıların mı yoksa gecikmiş mutluluğun mu habercisidir.

Beynindeki bu düşüncelerle boğuşurken buluyorum bazen kendimi.
Biliyor musun?
Küçük gemiler yapıp mutluluğu, umutları, yarının düşlerini içlerine yüklemek isterdim.

Benim gibi viran bir limanda sendeleyerek ayakta durmakta zorlanan insanlara. Karanlık denizde kaybolan düş kırıklıkların yakamoz gibi salındığı gözyaşlarından denizlerde bir yoldaş arayanlara, nefessiz kalanlara acılarla yaratılan kıyılara sığınan insanlara.

Küçük gemiler Büyük mutluluklar getirir bazen, insan yaşamak için bir neden arar ya neden arayanlara bir neden olması…

Nedenlerini hatırlatmak için.