Asla Başlamayan Sözcüklerle Uyandım Bu Sabah

Kaybolmuş cümlelerin içinde sadece kendime dokunarak uyandım.

Katıksız, sebepsiz, anlamsızlıklarla ne olduğumu bilmeden ben oldum.
Uzak durdum zihnimden, kendimden, ruhumun özgürlüğünü izledim pencereden.
Dünsüz, yarınsız hayatın sorgularından uzakta hiçbir şeye ait olmadan sırf bana ait dünyada sessizce dolaştım.
Bugün ben kendimde uyandım…
Beni hep bir çerçeveye sığdırmak isteyen yaşama inat yaşadım.
Nedensellik, mutlaklıkları yatağımın altına gizledim.
Her soruya içimden geldiği gibi cevap verdim kimi zaman aklımla bazen de hoyratça küfürler karıştı cevaplarıma ama utanmadım yaşamımda ki o anlarda.
Ben kuyruklu yıldızı kovaladım…

Herkesin inkâr ettiği olmayanın peşinden gittim. Kimsenin beni benden koparmasına izin vermedim. Sevilmek için, sevmek için, yaşam için, düşlerim için yüreğim için, içimdekileri yaşamak için sebep aramadım.

Belki de “Kendi Düşüncelerimizin Basit Eseridir Hayat. ”
Ben ve bendekiler dışında bir şeye ihtiyacım olmadığını keşif ettim…