Eskiden

‘Eskiden’ sözcüğünün geçtiği yazılan her şeyde bir geçmişe dönüş arzusu olur.

Kalbimizi elimize alıp gururla yürüyebilsek ve düşsek de kalkıp yola devam etmeyi, kaybolduğumuz yollarda kendimizi bulmayı başarabildiğimiz vakit bu kadar incitmezdi bizi eskiden kelimesi.

“Biz ne olmak istediysek onu olamadık… Daha ziyade ne için çaba gösterdiysek onu olduk”

Her dizimizdeki yara deneyimdir… Aslında

Zor ’un karanlığında yürüyen seyyahın, geri dönüşü daha çok emek ister. Ama büyük de bir umut yaratır! Sırf bu aydınlığa varmak için, karanlığı deneyimle meyi seçen seyyahlar dahi vardır…

Kalbimizin karanlığı seçtiği zamanlarda ödenmesi gereken bir bedel, yarensiz yürümekten ürkeceği yollar vardır. Kısacası, ”Yüreğinin Yolu’nu” kaybetmeyen kimse aslında zayide değildir…

Kaybolacağım diye korkarken, ait olduğumuz yeri buluruz…

Ama insan ”Yürek Yerine Nefsi Seçer!”

Oysa hayatın senaryosu öyle keyifli labirentlerle örülüdür ki, insan kaçarken yakalanır, yitirirken bulur, kazanırken kaybeder… Yüreğimizde var olanlar bizi varılması gereken kapıya bir şekilde çıkartır… Biz özümüzü arkada bırakıp, hevesimize doğru koşarız. Bu isyan ve inkârı artırıp kaybolmak ya da cesaretimizi toplayıp kendi gerçeğimizle yüzleşmek arasında kaldığımız araftır aslında.

Biz Ademoğulları baktığı yerde kendinde olmayan hiç bir şeyi göremezmiş...

İnsan zihniyle aldanır, yüreğiyle anlar, seyyah olup sırata düşer ve başladığı ya da bıraktığı yere döner.