Nim

 

Sözün canı vardır…

Nedir o can? Seni gönlünden vurur. Bazen bir kelime, bazen bir sükut, bazen bir tebessüm, bazen hiçbir şey söylememek.

 "VEDA" kelimesinin Arapça “emaneten bırakma" anlamına gelir.

Aslında veda ettiklerimize diyoruz ki

"Seni Allah'a emanet ediyorum ve bir gün muhakkak tekrar görüşeceğiz."

Bir de bir daha kavuşamayacağımızı düşündüğümüz kişilere söylediğimiz "ELVEDA" kelimesi var. El oldun artık seni yaradana emanet edemem demek gibi…

Hayat serüvenimiz de bazen veda ediyoruz. Bazen de elveda. İnsan emanet ettigine bir şekilde kavuşur da Peki ya "elveda" dediklerimiz ne olacak?

Herkes gittiği yerde mutlu olacak..

Biz elveda ettiğimiz insanların değil; veda ettiklerimizin yolunu gözleriz.

Hemden

 

Bazı gerçeklerin kendilerine has vakitleri var. Öyle yerli yersiz gelmez dile.

Gülüşün, mutluluğum.

"Nereye gidersem gideyim sana yürüdüm hep." Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim…

Amur

  

Hayat kendi yollarını açar…

Düşüm kırık dökük, Yürüdüğüm yol hiçliğin ta kendisi.

"Yarın kurtarır mı ziyanda kalmış hâlimizi, yüreğimiz aldığımız nefese dâhi yetmezken?"

Gökyüzün siyahtan başka rengi de varmış. Su insani boğar aşk yakarmış!

bu yaşıma gelince anladım… Bize eninde sonunda vuku bulacak bir kaderden bahsedilir.

Düşle gerçek arası.

Yazarız, oynarız. Yol varsa yürümeye, yoksa beklemeye ve vuslat içinde kendimizi ararız.

Gönül hikâyesinde de hayat hikâyesinde Ne varsa birer Sâye. Ne kalan tın var, nede iz… İnsan hikâyesinde yarınından çekinir.  Ama aslında kendisine yenilir!